Vandaag weer een dagje gewoon werken bij de betalende baas. 05:00 uur de wekker een klap gegeven en toch maar direct opgestaan. De auto blijft een onzekere factor al deed hij de laatste dagen gewoon zijn plicht, rijden en verder mondje dicht. Het vervelendste zijn echter storingen die zich vanzelf weer oplossen want die zijn eigenlijk helemaal niet opgelost. Toch maar voor de zekerheid een tijdsmarge inbouwen want je weet nooit. De auto startte echter wederom zonder problemen dus vooruit met de geit.
Ook om 14:00 uur kon ik weer gewoon huiswaarts rijden totdat ik de altijd leuke stoplichtenzone in Wageningen bereikte. Bij het 3e stoplicht werd ik onaangenaam verrast door het wegvallen van enig interactie tussen gaspedaal en de 4 cilinders in het vooronder. De snelheid die ik op dat moment had was net genoeg om over de kruising te komen en het busstation te bereiken. Met een klein beetje voetenwerk eindigde de reis vroegtijdig in ergernis. Een telefoontje naar de dealer leerde mij dat ik beter de Opel Service kon bellen want die bieden hulp langs de weg via de ANWB. Helaas, met een overschrijding van 10.000 km had ik daar dus geen recht meer op. Ik begin heel voorzichtig binnensmonds achteruit te bidden en terwijl ik de vriendelijke dame bedank word ik opgeschrikt door een luid claxonnerende buschauffeur. Ik stap uit om de beste man duidelijk te maken dat de (sl)Opel geen meter meer wil. Nog voordat ik het raampje bereik begint de man te foeteren omdat ik ergens sta waar ik met de auto helemaal niet mag komen. Ik tel in 10 seconden tot honderd en weet me nog net te beheersen om de beste man niet even vervroegd met de vut te sturen. In plaats daarvan stel ik voor dat hij maar even helpt duwen als hij er een probleem mee heeft dat ik er sta. Er zit voor de chauffeur niets anders op en samen duwen we de auto verderop.
Ik bel maar weer met de garage in Veenendaal. Die verwijst mij naar de gelijknamige garage in Wageningen maar hoe ik daar moest komen wist hij ook even niet. Puur uit nieuwsgierigheid draai ik de sleutel nog eens rond en warempel, hij doet het weer. Ik besluit om de gok te wagen en vervolg mijn weg richting de garage in Wageningen. Bij het volgende stoplicht sloeg het noodlot wederom toe, vroem vr…niks. Nu stond ik echter stil en restte mij niets anders dan de paniekverlichting aan te doen, achterliggend verkeer duidelijk te maken dat er even geen muziek meer in zat en bij groen licht de auto naar de tegenoverliggende benzinepomp te duwen. Inmiddels begint de bloeddruk toch tegen de overdruk-beveiliging aan te drukken want ik had eigenlijk hele andere plannen vanmiddag. Na wat verwensingen onder de motorkap draai ik het contact weer eens om en hopla, hij doet het weer. Ik haal nu zelfs de garage maar had mezelf eigenlijk die moeite kunnen besparen. Er was maar 1 monteur en de beste man kon geen motormanagement uitlezen. Een zinloze actie dus eigenlijk en ik besluit om naar Veenendaal te rijden alwaar men hoe dan ook naar mijn auto zou kijken, hoe laat ik er ook zou arriveren.
Zonder horten en stoten bereik ik mijn eigen garage en met behulp van een diagnose-apparaat wordt vast gesteld dat er een sensor stuk is van de krukas. Het zit zelfs mee want de sensor ligt in Ede op de schap (eigenlijk een slecht teken). Ondertussen deel ik mijn leed met de chef-werkplaats want persoonlijk vind ik dat het nu eens afgelopen moet zijn met dat gedonder. Ik heb de auto in december 2006 gekocht en heb vanaf die tijd tot nu al meer garage gezien dan in mijn gehele auto-rijke geschiedenis daarvoor. Daar is de beste man het wel een beetje mee eens. Als grapje laat ik vallen dat ik de beloofde koffie wel wil maar dan aan de tafel van een verkoper. Uiteraard is dat geen probleem en gekscherend leg ik de beste jongeman mijn wensen voor. Ik wil graag een zwarte Opel Astra 1,9 diesel GTC 3-deurs zeg ik gekscherend. Hij klopt de gegevens in de pc en wat blijkt, er is er 1!!!!, staat in Ede dus om de hoek. De prijs zag er op het eerste gezicht ook wel gunstig uit dus ik liet de beste man maar eens een rekensommetje maken. Helaas voor hem (en voor mij) leek het nergens op en heb hem gezegd dat hij dat nog maar een keer over moet doen. Ik ben benieuwd waar hij morgen mee terug komt maar ik ben bang dat ik na mijn eigen nachtje slapen toch maar een wat geld ga verschuiven. De auto doet het inmiddels weer met een nieuwe sensor maar toch heb ik stiekem mijn buik er wel een beetje van vol. Of het van de ergernis is of de vlinders van de nieuwe, ik wacht vol verwachting het telefoontje af.
Updeet: de eerstvolgende wasbeurt sla ik over 😉
Sja, als je eenmaal het vertrouwen kwijt bent in iets mechanisch, dan komt het nooit meer terug. Zelfde heb ik met motoren gehad. Het blijft kriebelen en dus geeft het je geen zeker gevoel.
Lekker inruilen voor iets anders. Afschrijven moet je soewieso. 🙂