Ooit in een grijs verleden besloot ik om mijn hele ziel en zaligheid te storten in het vak dat persfotografie heette. Een besloten wereldje van einzelgangers waar je maar met heel veel pijn, moeite én doorzettingsvermogen naar binnen komt. Ik moest opboksen tegen namen als Cord Otting en Rob Leenarts en die waren als gevestigde orde een beschermde diersoort zo leek het. Zelden kreeg ik foto’s van een brand of ongeval in de krant als men maar half wist dat de “vaste fotografen” er ook waren geweest. Ook al maakten zij een foto van een brandweerman die een brandweerslang op rolde, mijn grote en hoge vlammen zagen nooit een krant.
Maar de tijden veranderden en ik rolde toch zo langzamerhand naar binnen op de diverse redacties. Fanatiek als ik was, sliep ik zelfs met een scanner naast mijn bed om maar niets te hoeven missen. De scanner werd vervangen door een pieper en dat zorgde voor een wat directere alarmering en wat meer nachtrust. De komst van de digitale fotografie zorgde voor een stroomversnelling en dat was goed te merken in het aantal afgezette beelden. De pieper werd uiteindelijk vervangen door een P2000-pager en met maar liefst 16 code’s om “uit te luisteren” bestreek ik een leuke regio waar altijd wel wat te doen was. Maar met de komst van C2000 en P2000 verdween de scanner achter in een donker hoekje van de kast want daar hoorde je niks meer op. Voor de 1 was een scanner een regelrechte ramp en vooral een piepende en krakende stoorzender, voor mij was het een vorm van vermaak. Ik kon aan de stemmen vaak al horen welke agenten er dienst hadden en verheugde mij al op een gezellige ontmoeting met bijvoorbeeld Barbara, Theo of Casper. Het werkt gewoon erg prettig als je weet wat je aan elkaar hebt. Geen lastige agentes die je willen redden bij een brand waar je ruim 50 meter vanaf staat of een 1-streper die jou even gaat vertellen dat je beter niet kan fotograferen omdat de privacy van het slachtoffer in het geding komt. Hallo, alsof er een krant zit te wachten op iemand die zwaar gewond in een auto zit… Nee, de politieagenten van vroeger kende je gewoon bij naam en zij wisten precies wie Peter Kuhl was en hoe hij werkte.
De invoering van C2000 is/was een regelrechte ramp voor de persfotografen. Het heeft lang geduurd voordat de politie zijn medewerking ging verlenen aan het geven van persalarmen via P2000. Nu, ruim een jaar later zijn er nog steeds regio’s waar dit absoluut niet soepel verloopt en klagen helpt niet echt, ze trekken zich er toch geen ….. van aan. Dat persfotograaf een serieus beroep is schijnt hen niet echt te boeien. Sterker nog, met enige regelmaat verschijnen er foto’s die gemaakt zijn door agenten en daarmee breekt men toch echt mijn klomp. Er wordt kennelijk niet bedacht dat wij als “beroeps-fotografen” soms €10.000,- of meer investeren om aan de wensen van de klant te kunnen voldoen. Achterblijvende persalarmen en door agenten aangeleverde foto’s, daar maken ze dan geen vrienden mee.
Ik denk dat ik maar eens een bonnen-boekje laat drukken en iedere dag langs de weg ga staan en verkeersovertreders op de bon ga slingeren. Dat is tegenwoordig een lucratieve bezigheid als ik kijk wat een gemiddelde boete tegenwoordig op levert. Ik denk dat ik binnen ga lopen.
Bron: Website De Gelderlander (Screenshot).