St. Maarten, vraag me niet hoe, wat en waarom want dat zou ik echt niet weten. Ik denk dat het net zoiets is als halloween, overgewaaid vanuit een buitenland. In ieder geval wist ik al wat er komen zou want 1 van de ouders was zo vriendelijk om een briefje door de deur te doen met de aankondiging. Als er een kaars voor het raam of voor de deur zou staan zou dat betekenen dat de kindjes aan konden bellen voor een snoepje. Ach, ik ben de beroerdste niet (anders lag ik wel op bed) dus heb ik ook een kaars in mijn raam gezet.
Prompt ging de bel. Met een zak snoep spoedde ik de trap af en toen ik de deur opende begonnen drie “kleine kindjes”, allen voorzien van een lampion, liefelijk een liedje te zingen. Emotioneel nog geheel onder de indruk pakte ik de zak snoep en wel verdient liet ik ieder kind iets pakken. Op de vraag: “komen er nog meer”, kreeg ik “vast wel” als antwoord en nadat de kinderen hun weg weer vervolgden begaf ik me terug naar de eettafel. Gekscherend stelde ik mezelf voor als een fatserige tokkie met een dikke bierbuik en een dito onderrug. Ik liet mijn fantasie rijkelijk zijn gang gaan en zag mezelf al met een 1/2 liter bier de deur open doen en na het liedje een greep in 1 van de snoepzakjes doen. Kinderen renden gillend en zwaar getraumatiseerd door de straat en de eerste boze ouders zouden zich weldra aan de deur melden. We kwamen niet meer bij toen ik mijn gedachte in beeld en geluid aan Sophie had voorgelegd.
Net op het moment dat we een beetje bij gekomen waren van onze aanstekelijke lachbui gaat wederom de deurbel. Toen ik de deur opende zag ik ongeveer 30 gouden engelenkeeltjes voor mijn deur staan! De schrik sloeg mij om het hart. Uiteraard dook men massaal op mijn zakje snoep waarvan weldra de bodem in zicht kwam. Snel ging ik in gedachten op zoek naar een alternatief. Het enige dat nog in de la stond was een grote familiezak M&M’s. Die moest er dan ook aan geloven want de echte die-hards bleven gewoon in het zakje graaien ook al was deze allang leeg en dat vond ik toch ook wel weer zielig. Met allen een handje M&M’s ging men een deur verder. Ik weet alleen nog steeds niet wat St. Maarten inhoudt… wel dat mijn eten inmiddels koud was. Was ik nu maar een dikke fatseri…. 😉