Echt, ik ben niet veel eisend. Op de vraag: “wat eten we vandaag”, antwoord ik meestal: “maakt mij niet uit”. Van mij hoeft die poeha allemaal niet. Afgelopen week ben ik 8 dagen op vakantie geweest in Antalya Turkije. Van mij hoeft een vakantie niet zo luxe. Ik hoef bij de deur geen warm ontvangst van een traditioneel geklede dame met een schaaltje “Turks Fruit”. Ook de hotelmanager hoeft daar niet naast te staan om mij een welkom welkom te heet. En die “Piccolo” moet met zijn tengels van mijn koffer afblijven want met 16,3kg kan ik die goed zelf dragen. Net van de schrik bekomen tref je achter de balie een mannetje die je in foutloos en dus perfect Engels van alles uit gaat leggen over het hotel. Nou, ik kom er voor mijn rust dus geef zo snel mogelijk de sleutel van de kamer!
Het grote nadeel van een piccolo is dat je ruim 5 minuten moet wachten voordat de koffers op de kamer gezet worden zodat je eindelijk je lange broek kan ruilen voor een exemplaar van half geld. Ook de piccolo begint zich nog eens te bemoeien met alle snufjes die de kamer rijk is. Om van hem af te komen druk ik hem snel €5,- in de hand en weg is meneer, eindelijk rust en een korte broek. Al moet je dan eerst die lange uitrekken, wat een werk toch weer. Als je dan denkt dat je het gehad hebt ga je eens in de bar kijken. Met een vloeiende beweging trek je de portemonnee die je vervolgens helemaal niet nodig hebt om een Mojito te kunnen drinken. “Heb ik daar nou het hele jaar hard voor gewerkt?”, schiet er dan door je hoofd.
Uit pure nijd ga je maar eens bij het zwembad kijken. Ik kom nog steeds voor mijn rust dus dat 10 man/vrouw sterke annimatie-team begint al direct op mijn zenuwen te werken. Langzaam begeeft er zich een mannetje met een stoffer en blik voor mijn voeten. Met een vloeiende beweging passeer ik de vriendelijk lachende medewerker. Ik vraag me dan af, heb je nu echt zo’n leuke baan? Bij de incheck kregen we een kaartje voor een badhanddoek. Tegen inlevering van die kaart kreeg je een forse handdoek die je na gebruik weer in kon leveren om de volgende dag een fris gewassen exemplaar terug te ontvangen. Wat een onzin zeg, als ik op die van mezelf moet liggen, doe ik er ook 8 dagen mee zonder dat deze gewassen wordt. Het zwembad heeft een dermate grote omvang dat er in de winter makkelijk een 11 stedentocht op verreden kan worden. Ik vraag me dan af of dat niet wat minder kan want dan had men ook in een verwarmingsinstallatie kunnen investeren. Maar weer een gratis Mojito.
Na wat in de zon gelegen te hebben begeven wij ons richting de kamer. De man met stoffer en blik is inmiddels aan zijn 7e rondje om het zwembad begonnen en gaat glimlachend aan de kant. Na een verfrissende douche begeven wij ons naar het restaurant. Het duurt echter even voordat je überhaupt aan het eten kan gaan denken want wie het verzonnen heeft weet ik niet maar die borden zijn al loei heet voordat er iets op ligt. Die zet je dus met veel plezier nog even aan de kant. In het begin schreef ik al dat ik niet veel eisend was met betrekking tot het eten. Je kan je voorstellen dat ik nu een probleem had want hoe moet je nou kiezen uit misschien wel 30 mogelijke bord-vullingen? Om nog maar te zwijgen over de voorgerechten die als een waar culinair hoogstandje live bereid worden. Dat duurt mij allemaal veel te lang dus besluit ik maar om 2x een gewoon bordje te gaan vullen, zo heb ik wat meer tijd om te kiezen. Rob Geus van het programma “Smaakpolitie” hoeft in ieder geval niet naar dit hotel. Ze hebben hier namelijk een eigen “Smaakpolitieagente” rond lopen die werkelijk overal een thermometer in houdt. Je kan natuurlijk overdrijven en er klopt dan vast ergens nog iets niet want ik heb de smaakpolitie-keurmerk-sticker niet zien hangen of hij was misschien in het Turks.
Na het eten nog maar even naar de bar want ik was al weer hard toe aan een Mojito. Dat mannetje met stoffer en blik begint me nu echt wat te irriteren. Onder het genot van ons drankje luisteren wij naar de warme klanken van Jilmazer Smit, Haluk Duijts, Erkan Bauer en Achmed van Buuren. Na een nachtje doorhalen zijn wij toch echt toe aan een beetje slaap. Het mannetje met stoffer en blik staat wijs vanachter een pilaar te kijken hoe wij vertrekken.
Na een heerlijke nachtrust is het tijd om te gaan ontbijten. De grote hoeveelheid en verscheidenheid aan brood maakt het kiezen weer problematisch evenals het beleg wat er dan nog eens op moet. Ik heb werkelijk de hele eetzaal afgezocht naar schaal met hagelslag of een pot pindakaas maar helaas, dat hadden ze dus niet. Wat ze wel hadden ga ik allemaal niet opschrijven want dan ben ik morgen nog bezig. Dus dan maar twee gebakken eitjes met een gaatje…. mevrouw “Geus” was me net voor. Met een kleine omweg langs de koffiemachine op weg naar een tafeltje in de serre. Uit het niets struikel ik bijna over een stoffer met daaraan vast een mannetje. Wordt die man nou nooit moe? Met enige tegenzin eet ik mijn bordje leeg want om nou te zeggen dat het me allemaal smaakt….. nee, het had best iets minder luxe gekund.
Na het ontbijt was het weer tijd voor het zwembad. Met de groene kaart aan de deur om aan te geven dat de interieurverzorgster terecht kon begaven wij ons richting de bedjes langs de waterkant. Hoogste tijd voor een Mojito. Maar van al die Mojito’s moet je natuurlijk een keer naar de wc. Bloemen houden van mensen maar om nu een bosje bloemen op de wasbak bij de toiletten neer te zetten…. wie verzint zoiets? Wat ik ook weer overdreven vind is dat er een dame die zojuist de wc een grote beurt gegeven heeft klaar staat met een stukje papier waarmee jij je handen kan afdrogen, je kan te ver gaan natuurlijk. De man met stoffer en blik opent inmiddels met een rondje om het zwembad van 90 minuten blank. Merhaba, doe mij er nog maar 1….
De man met stoffer en blik heeft aan het eind van de middag kennelijk ergens een foute wissel gedaan want hij doet zijn rondjes om het zwembad in tegenover gestelde richting. Dat geeft ons mooi de gelegenheid om zonder al te veel oponthoud naar de kamer te vertrekken. Eenmaal op de kamer treffen wij 1 van de badhanddoeken behoorlijk in de knoop aan.
Om de interieurverzorgster duidelijk te maken dat ze dat beter niet meer kan doen leggen wij de volgende morgen €5,- op tafel met daaromheen de rozenblaadjes gedrapeerd. Dat hadden we beter niet kunnen doen want toen we na het zonnebaden terug kwamen op de kamer, troffen wij daar 2 badhanddoeken in de knoop aan. Je kan natuurlijk overdrijven.
Het boven genoemde is natuurlijk allemaal “omgekeerde onzin”. Als je echt eens verwent wilt worden, boek dan eens een vakantie in het “Concorde Hotel” in Antalya Turkije. De luxe, het meest vriendelijke personeel, de superieure keuken, het schitterende zwembad en het mooie prive-strand zijn slechts een tipje van de sluier. Ik kan het Concorde Hotel iedereen aanbevelen, in 1 woord…… GEWELDIG!