Iedere vijver heeft er wel 1, een grote vette eend die statig zijn rondjes zwemt. Geen spectaculaire openingen van 34 rond, het mag gerust een minuutje meer zijn. De onderlinge verstandhouding tussen de eenden in de verschillende vijvers is goed en iedereen respecteert elkaars vijver. Soms komt het voor dat eenden in elkaars vijver zwemmen maar dat doen ze alleen als de echte vijver-eend er niet is.
Door droogte gaat het soms niet goed met de vijver en het schaarse, nog aanwezige water maakt het de eenden vaak lastig om nog te kunnen zwemmen. Meerdere eenden in eenzelfde vijver wordt dan een probleem. Ieder jaar worden er weer eenden geboren die op zoek gaan naar een vijver. Vaak worden ze bij het inzetten van de landing al doorverwezen naar een andere vijver. Als ze het al voor elkaar krijgen om in een vijver te mogen landen, wordt hen vaak verteld dat ze de grote eend niet in de weg moeten zwemmen want dat vindt hij niet leuk. Maar jonge eendjes zijn niet zo voorzichtig en gaan vaak de fout in door als een wilde door de vijver te racen en dat het liefst in zoveel mogelijk vijvertjes. De grote eenden raken dan geïrriteerd en er komt een dag dat zij een keer van zich af gaan bijten. De grote eenden kunnen dan niet anders dan de jonge eendjes adviseren om op zoek te gaan naar een eigen vijver. Zo blijft het voor alle eendjes leuk…. kwak.
Huh? Dat laatste biertje was wel erg verkeerd gevallen 😀
Klein puntje van kritiek op je schrijfstijl; elk sprookje begint met “Er was eens” en eindigt met “Ze leefden nog lang en gelukkig”. 😉
Helaas Hans, ik drink per jaar net zoveel bier als jij hoestdrank.. En het is geen sprookje.
2 theelepeltjes per jaar?
Als ik het goed begrijp, past er bij dit verhaal ook een gezegde over het eten uit dezelfde ruif?
Jij snapt ‘m.