Zo eens in de zoveel tijd loopt bij mij het emmertje van verkeersirritaties over. De doorgaans kleine dingetjes vormen samen een grote bron van frustratie. De verloedering van de samenleving speelt daarbij een flinke rol. Wie herinnert zich niet alle knipperende mede-weggebruikers die je ziet als één van je koplampen stuk is. Vroeger wist je zo dat er iets mis was en na de derde knipperende auto stond je een lampje te wisselen.
Dat knipperen doen we tegenwoordig niet meer. Sterker nog, oom agent lijkt het niet eens meer te boeien want vaak genoeg zie ik die gewoon door rijden als ze een tegenligger hebben die maar 1 koplamp heeft. We vinden het met z’n allen vrij normaal dat je auto knipoogt. Het lijkt ook wel alsof het ons geen ruk interesseert of het licht het nou doet of niet. In sommige gevallen doen we zelfs niet eens de moeite om te kijken of we het licht wel aan hebben. Fancy ledverlichting, de zogenaamde dag-rij-verlichting, geeft vaak zoveel licht in het donker dat het lijkt alsof je de lampen aan hebt. Dat je achterverlichting helemaal uit is boeit schijnbaar niemand. Leuker nog is dit bij mist overdag…. Gebrek aan kennis, geen weet van de betekenis van al die gekleurde lampjes in je dashboard. Voor de liefhebbers, dat blauwe lampje in je dashboard betekent: “mijn tegemoet komend verkeer ziet geen donder meer”….
Met het mooie weer komen de wielrenners ook weer uit hun ei. Er is al veel gezegd over deze speciale beschermde bevolkingsgroep en helaas, is dat niets te veel. Als processierupsen begeven hele meutes zich door het verkeer, daarbij de verkeersregels en de veiligheid van alles, iedereen en vooral zichzelf aan de laars lappend. Tegen het verkeer over een rotonde schieten, langs de verkeerde kant van een vluchtheuvel scheren en het liefst naast elkaar ipv achter elkaar fietsen…. slechts een greep uit de voorbeelden die iedereen wel op kan dreunen. Maar één keer per jaar gaat men echt te ver. Dan wordt de wielerronde Veenendaal – Veenendaal georganiseerd. Eén van de prof-rondes die Nederland rijk is maakt dan zijn opwachting in onze regio. Ook dit jaar gaat dit gesponsorde feestje (of feestje voor de sponsors) weer van start. Maar liefst vier(!) keer een doorkomst over de Grebbeberg…. vier keer een volledige afsluiting van de N225, vier keer met je tanden in het stuur als deze poppenkast jou absoluut slecht uit komt. Eén keer Veenendaal is volgens mij een betere naam voor dit sportieve evenement. Gewoon in Veenendaal blijven als je zo nodig een wielerronde wilt organiseren. Maak er een dolle tijdrit van door alleen Veenendaal, liefst op zondag als er nagenoeg geen overlast veroorzaakt kán worden en val mij er vooral niet mee lastig!
Wie herinnert zich niet zijn eerste rijles? Hoe spannend was dat niet? Respect hoor voor iedere nieuwe automobilist, niks over te klagen en als het dan iets te lang duurt dan hang ik echt niet direct op de toeter. Alle begin is immers moeilijk. Maar er is een groep lessers waar ik toch een beetje problemen mee heb. Er zijn namelijk bepaalde beroepsgroepen die met optische- en geluidssignalen mogen rijden. Denk dan aan brandweer, politie en de ambulancedienst. Maar tegenwoordig zijn dit er veel meer dan je denkt. Huisartsenpost, Rijkswaterstaat, ProRail en boeventransport…. allemaal mogen ze met (blauw)zwaailicht en sirenes door het verkeer. Niks aan het handje als er echt iets is maar ook deze groepen krijgen tegenwoordig rijles op de openbare weg. Gewoon sirenes en zwaailichten aan en gaan met die hap. Maar wat als Henk en Annie geheel in paniek raken en de auto tegen een boom parkeren? Wie gaat die mensen dan uitleggen dat er eigenlijk helemaal geen levensbedreigende situatie was? De bril van Henk in de kreukels en Annie geheel uit de panty gescheurd…. “Nee mevrouw, we waren bezig met een rijvaardigheid-les, niks aan de hand”…. “We hebben gewoon een vooruitziende blik en wisten dat u de auto tegen een boom zou parkeren”….. niet uit te leggen dit en geloof mij, bijna dagelijks komen ze meerdere malen bij mijn huis voorbij.