Persfotograaf, ik doe het spelletje inmiddels 25 jaar en heb zo ongeveer alles al wel eens voor de camera gehad. Van Sinterklaas, burgemeester, fietsenmaker, Koningin, Koning, kroegbaas, naakte vrouwen, brandweerman, politieagent, voetballer, raceauto en schaker…. alles al eens gezien.
Leuk nieuws, 1 april grappen, openingen van winkels, sluiting van winkels…. je kan het zo gek niet verzinnen of ik heb er wel een foto van. De leukste momenten zijn die in Ouwehands Dierenpark en dan bedoel ik niet die hele valse 1 april grap! De jonge ijsberen die voor het eerst naar buiten komen, de andere pas geboren dieren en niet te vergeten de panda’s. De aankomst van de panda’s op Schiphol, ik was erbij! Het kampioenschap van Candia’66, het bezoek aan circuits als Spa Francorchamps, TT-circuit, Nürburgring, Oschersleben, Zolder, Zandvoort, Silverstone en het veredelde fietspad van de Varsselring…. de pinnetjes op mijn reizen-landkaart zijn zeer divers.
Maar als allround persfotograaf kom je op je pad soms ook minder leuke dingen tegen. Ongevallen met ernstige afloop, branden waarbij het noodlot toeslaat en geweldsdelicten waarbij dodelijke slachtoffers vallen…. ook dat ligt vast en niet alleen op film of gevoelige beeldchip. Sommige beelden staan voor altijd op het netvlies gebrand. Ernstige ongevallen, enorme branden en huilende agenten na een schietincident…. als ik mijn ogen sluit kan ik ze nog steeds zien.
Bijna op automatische piloot doe je dan je werk… zorgen dat de medemens op een nette manier kan zien wat de situatie werkelijk was. Je probeert beelden te maken die zonder tekst toch het hele verhaal vertellen. Met de grootst mogelijke zorg maak je de beelden en de bescherming van de slachtoffers is daarbij erg belangrijk. Nog ver voor de AVG zorgde ik ervoor dat door een buitenstaander onmogelijk vastgesteld kon worden wie een rol speelde in mijn berichten over ongevallen en branden.
Privacy-bescherming… wachten op het moment dat de persoon met zijn of haar rug naar je toe staat of wachten op het moment dat de hulpverlener zich over de brancard buigt om zich te bekommeren om een slachtoffer. Dat zijn de momenten waarop je een foto maakt. Geen gezichten die kunnen vertellen wie ze zijn. Hulpverleners volledig herkenbaar in beeld als spreekwoordelijke dankbetuiging voor hun tomeloze inzet. De sensatie is er voor mij al lang niet meer en de race om als eerste op de plek des onheils te zijn gaat al lang aan mij voorbij.
Toch brokkelt de “automatische piloot” stukje bij beetje af. Nog niet zo lang geleden ben ik geconfronteerd met een tweetal emails die mij verweten een harteloze, onbeschofte en gewetenloze foto-journalist te zijn die geen inlevingsvermogen bezat. Hoe ik het in mijn hoofd kon halen om foto’s van een ernstig ongeval te publiceren op inmiddels mijn eigen digitale krant. De inhoud van de 2 emails hebben mij een slapeloze nacht opgeleverd. Natuurlijk snap ik de emotie achter de mails. Er is immers bij een dergelijk ongeval met een zeer grote impact altijd wel iemand die dicht naast het slachtoffer staat en voor die persoon is het zien van beelden van dat ongeval erg confronterend. Maar in mijn beleving heeft iedere burger recht op een beeld dat de situatie op dat moment weer geeft. Dat deze foto’s voor naasten en familie dan niet leuk zijn snap ik als geen andere. Slechts 2 maanden later gebeurt er op precies hetzelfde punt een exact gelijk ongeval. Ik kon exact dezelfde foto’s maken. Ook hier raakte iemand zwaar gewond. De voorgenoemde emails zorgden er ineens voor dat ik mij bezwaard voelde om het nieuwsitem te publiceren. Nog maar net na de publicatie van het tweede ongeval ontving ik van een familielid het verzoek of ik foto’s wilde sturen omdat hij een beeld van de situatie wilde. Er viel een last van mijn schouders maar tegelijkertijd kwam daar een nieuwe. Ik kende de beller… dan komt het weer heel dichtbij.
Daags na het ongeval tref ik de beller weer. Hij bedankt mij nogmaals voor de foto’s. Het slachtoffer maakt het naar omstandigheden redelijk goed en hij toont mij een foto….. nu heb ik er vrede mee.