Categorie: Zomaar

Eindelijk, de langverwachte witte deken omhelst het Nederlandse landschap. De winterse gezelligheid draait op volle toeren en de koek & zopie draait een top-omzet. Kinderen genieten van de sneeuwpret, sneeuwballen gevechten, sleetje rijden en sneeuwpoppen maken, het is winter!

Maar dit alles heeft ook een keerzijde. De Nederlandse economie wordt weer een gevoelige klap toe bedeeld, lange files beheersen het straatbeeld. Wie op advies van 3Vo met de bus of trein naar het werk gegaan is komt bekrompen uit thuis. Door “logistieke problemen” ligt het Utrecht centraal station op zijn gat en overal in Nederland worden treinen uit de dienst gehaald. Als ik uit mijn raam kijk zie ik dat de parkeerplaats van het centraal station in Rhenen angstvallig vol blijft terwijl een lange sliert auto’s zich een weg baant over de inmiddels vol besneeuwde wegen. De Nederlandse spoorwegen laten het wederom af weten. Wat ik niet begrijp is waarom de treinen zoveel problemen met sneeuw hebben. Het meest moeilijke bochtenwerk zou voor de aan rails gebonden voertuigen toch absoluut geen probleem moeten zijn? Een stevig uitgevoerd schrapertje net voor de voorwielen en schoon zijn de rails.

Van mij hoeft het allemaal niet. Ik krijg het al koud als ik naar buiten kijk. Van mij mag het warm water regenen…

St. Maarten, vraag me niet hoe, wat en waarom want dat zou ik echt niet weten. Ik denk dat het net zoiets is als halloween, overgewaaid vanuit een buitenland. In ieder geval wist ik al wat er komen zou want 1 van de ouders was zo vriendelijk om een briefje door de deur te doen met de aankondiging. Als er een kaars voor het raam of voor de deur zou staan zou dat betekenen dat de kindjes aan konden bellen voor een snoepje. Ach, ik ben de beroerdste niet (anders lag ik wel op bed) dus heb ik ook een kaars in mijn raam gezet.

Prompt ging de bel. Met een zak snoep spoedde ik de trap af en toen ik de deur opende begonnen drie “kleine kindjes”, allen voorzien van een lampion, liefelijk een liedje te zingen. Emotioneel nog geheel onder de indruk pakte ik de zak snoep en wel verdient liet ik ieder kind iets pakken. Op de vraag: “komen er nog meer”, kreeg ik “vast wel” als antwoord en nadat de kinderen hun weg weer vervolgden begaf ik me terug naar de eettafel. Gekscherend stelde ik mezelf voor als een fatserige tokkie met een dikke bierbuik en een dito onderrug. Ik liet mijn fantasie rijkelijk zijn gang gaan en zag mezelf al met een 1/2 liter bier de deur open doen en na het liedje een greep in 1 van de snoepzakjes doen. Kinderen renden gillend en zwaar getraumatiseerd door de straat en de eerste boze ouders zouden zich weldra aan de deur melden. We kwamen niet meer bij toen ik mijn gedachte in beeld en geluid aan Sophie had voorgelegd.

Net op het moment dat we een beetje bij gekomen waren van onze aanstekelijke lachbui gaat wederom de deurbel. Toen ik de deur opende zag ik ongeveer 30 gouden engelenkeeltjes voor mijn deur staan! De schrik sloeg mij om het hart. Uiteraard dook men massaal op mijn zakje snoep waarvan weldra de bodem in zicht kwam. Snel ging ik in gedachten op zoek naar een alternatief. Het enige dat nog in de la stond was een grote familiezak M&M’s. Die moest er dan ook aan geloven want de echte die-hards bleven gewoon in het zakje graaien ook al was deze allang leeg en dat vond ik toch ook wel weer zielig. Met allen een handje M&M’s ging men een deur verder. Ik weet alleen nog steeds niet wat St. Maarten inhoudt… wel dat mijn eten inmiddels koud was. Was ik nu maar een dikke fatseri…. 😉

Geachte heer/mevrouw,

Hierbij deel ik u mee dat mijn “abonnement op uw CJIB-mailing” niet langer gewenst is. De kosten die uw mailing met zich mee brengt wegen niet op tegen hetgeen ik er voor terug gekregen heb. De 25 euro die ik moet betalen voor de slechts 4 kilometer tijdswinst die ik ermee win (al dan niet bewust), wegen niet tegen elkaar op. Ik verzoek u dan ook om mijn gegevens per direct te schrappen zodat de eventuele overschrijdingen mij ook daadwerkelijk winst zullen opleveren. Uw mailing gaat na vandaag ongelezen retour afzender.

De hatelijke groeten uit het altijd gezellige Rhenen!

Vanaf nu mag ik mezelf PleisterPlakkerPlus noemen. Op mijn werk ben ik zo’n 2,5 jaar als EHBO’er dienstbaar aan de samenleving. Om beter aan te kunnen sluiten aan de landelijke ambulance- en trauma-diensten is het Landelijk Protocol Eerstehulp Verlening (L.P.E.V.) in het leven geroepen. In hoofdlijnen komt het hier op neer dat je bij een slachtoffer een betere analyses kan doen en daarover in communicatie met beroeps-hulpdiensten beter en 1-lijnig kan communiceren. Het is een pittige cursus die heel wat van mijn vrije tijd heeft gevergd. Ook het examen was niet misselijk met echt ambulance-personeel en lotus-slachtoffers. Het allerbelangrijkste waren toch wel de latex-handschoenen. Als je die per ongelijk vergeten was, kon je het diploma wel op je buik schrijven. Ik heb de fototas dan ook aangevuld met een setje latex-handschoenen want je weet maar nooit. Moeilijk kiezen wordt het niet want foto’s maken kan altijd nog 😉

Het is rustig in de regio. Het lijkt erop alsof de afdeling brandpreventie van de diverse gemeentes goed hun best doen en de heren van de “sterke arm en verkeershandhaving” de touwtjes strak in handen hebben want nieuws van de straat is er niet echt. Erg veel te melden heb ik dan ook niet behalve dan dat ik het druk heb met wat grote DTP-klussen voor het einde van het jaar. Ach, je bent van de straat, voorzien van een natje en droogje en kan je eigen werktijden indelen. Een geluk bij een ongeluk is dat Ziggo het tot nu toe prima doet en dus hoef ik niet achter mijn advertenties en informatie aan te leuren. Een avondje lekker Tsjillen op de bank is ook heel wat waard denk ik dan maar en met mijn kleinegrote meisje in huis hoef ik ook niet zo nodig de deur uit…. alhoewel….

Vanmiddag zijn we even wezen sjoppen in Veenendaal. Ik moest een nieuwe winterjas en dus gingen we op pad. Boavista is voor mij de “place to be” en dus stonden we binnen 15 minuten weer buiten mét een nieuwe jas en een dikke jas lichter. Het blijft duur spul van G-Star. De rest van de sjop-middag ging op aan boeken van Helen Vreeswijk en een dvd. De thee thuis op de bank was weer lekker en de film “Hoe overleef ik mezelf” naar het boek van Francine Oomen is een echte aanrader!

Eigenlijk had ik voor donderdagavond een vrije avond in gedachte maar dat liep even anders. Als de rook van deze brand al vanaf de rondweg oost in Veenendaal te zien is dan is een ritje Barneveld nog wel de overweging waard dacht ik… en dat was het ook. De brand woede in het pand van een Caravan-dealer en was inmiddels over geslagen naar een verfhandel. De bussen tinner zorgden in de laatstgenoemde voor hele speciale geluidseffecten (helaas hier niet meegeleverd).

Het was niet echt dringen geblazen maar voor dat ene exclusieve plaatje moest ik toch steeds dichterbij kruipen en als er 1 schaap over de dam is… binnen de kortste keren stonden mijn “collega’s” en Marc weer naast mij. Dat was echter van korte duur want het vuur bereikte de hoogstwaarschijnlijk prive-vuurwerk-collectie van de eigenaar waarbij het luide geknal van een Chinese rol en een groot aantal vuurpijlen van het kaliber vooral niet in de hand houden het luchtruim verkozen. Ik heb nog nooit zoiets komisch gezien. Als angsthazen koos het overgrote deel van de “collega’s” het hazenpad en als ware spring-bokken huppelde men tussen de wirwar van slangen door. Met Enschede “nog fris in het geheugen” maakte men zich met gepaste spoed uit de voeten. Het bleef echter bij een aantal knallen en een 4-tal pijlen. Het gevolg was echter best hilarisch 😉

In Bilthoven lossen ze de parkeerproblemen zelf wel op….