Categorie: Ter overdenking

Al sinds jaar en dag is Rhenen en omstreken in de ban van de Rijnbrug. Diverse gemeenteraden hebben zich al over de problemen rondom het viaduct en de Rijnbrug gebogen maar tot op heden is er niets aan de situatie veranderd. De provincies Gelderland en Utrecht neigen naar een verdubbeling van het aantal rijbanen om het verkeersaanbod beter te kunnen verwerken. In de week van 2 tot 12 juni was er groot onderhoud aan de Lijnweg tussen het viaduct en de kruisig met de Achterbergsestraatweg.  Ondanks de diverse omleidingsroutes was het fileleed niet te overzien. Het schrille contrast werd pas echt duidelijk toen de kruising voor de Rijnbrug op de schop ging. De immense verkeersstilte was meer dan welkom. Dat ik 3 dagen van razende machines wakker gelegen heb laat ik dan maar even buiten beschouwing. Maar met de 3 dagen volledige afsluiting van de Rijnbrug begon ook pas echt de klaagzang van menig brug gebruiker. 3 dagen omrijden of met de pont…. wat een drama waarbij ik moet zeggen dat ik de pontbazen het extraatje van harte gun. Maar als iedereen maar lang genoeg blijft zeuren en er echt een nieuwe brug op de huidige plek zal komen, lopen de pontbazen pas echt binnen…. of denkt men dat die nieuwe brug er ook in 3 dagen zal liggen?

Dat de verbreding van de Rijnbrug verbetering in de verkeerssituatie zal brengen is zeer bedenkelijk. Er is 1 obstakel dat de gehele verbetering van de doorstroming teniet zal gaan doen en dat is het viaduct. Het is onmogelijk om met 4 banen breed onder het viaduct door te gaan. Deze flessenhals zal dus altijd voor problemen blijven zorgen, wat men ook voor moois verzint met de brug. De bredere Rijnbrug zal een aanzuigende werking hebben op doorgaand verkeer waardoor het verkeersaanbod alleen nog maar zal toenemen en daarmee ook de overlast.

Er is maar 1 echte oplossing voor dit alles, de A30 doortrekken om zo een vaste verbinding tussen de A1/A12 en de A15 te verkrijgen. Voor het verlies van groen en natuurgebied in het binnenveld offeren we dan de Rijnbrug in Rhenen op en dan zien de uiterwaarden er over een paar jaar net zo uit als de bovenstaande foto. Ik droom nu al van de rust….. de hertjes in de uiterwaarden…. de file-loze Zwarteweg….

Turkije, je mag er wat van vinden maar ik ga er nog steeds graag op vakantie. Met een euro ben je de koning te rijk en de vriendelijkheid van de mensen is daar ongekend. Of…. Toch tref je zo af en toe een verschrikkelijke hufter tussen al die mensen die je wel op handen dragen…. Zo hadden wij een transfer van het vliegveld naar ons hotel. Nu hadden wij niet een alledaags hotel maar eentje zonder ultra-all-inclusive en niet direct aan het strand. Nee, dit keer zaten we in het hartje van Antalya wat maakte dat wij de enige in het busje waren.

Op zich verliep alles voorspoedig, zonder vliegveldstress en binnen no-time zaten we in het busje naar het hotel. De joviale chauffeur voorzag ons van alle gemakken en toonde ons de minibar. Water! daar waren we wel aan toe dus namen we een flesje. De reis naar ons hotel was kort, het grote voordeel van je verblijf in Antalya. Eenmaal bij het hotel aangekomen werden onze koffers uitgeladen en kwam het moment van afscheid van onze chauffeur. Ik wilde voor het flesje water betalen en de man wat fooi geven. Het flesje water kost doorgaans niet meer dan 50 eurocent en dus dacht ik er goed aan te doen om de man 4 euro te geven, 2 muntjes van 2 euro. Met dezelfde gang krijg ik de muntjes weer terug. “No good money, no good money”, riep de chauffeur. Huh? “No good money!!”, waarop de chauffeur zijn portemonnee opende en mij verschillende eurobiljetten toonde. Ik geef hem nogmaals de 2 muntjes waarop hij wederom zegt: “No good money, no good money!”. Weer geeft hij de muntjes terug waarop ik hem zeg: “you can change this money yourselve!”. Ik ben ineens helemaal klaar met de man, kijk hem aan en zeg: “No good money?”….. en vervolgens geef ik hem nog maar 1(!) muntje van 2 euro. Boos foeterend gooit de chauffeur ons het 2 euro muntje voor de voeten loopt de chauffeur weg. Ik raap het muntje op en loop door, “dan niet”.

De volgende dag lopen we door een winkelstraatje en zien een zwerver liggen. Ik voel in mijn zak, pak de 2 euro en geeft hem die. De zwerver bedankt mij meermaals en als we verder lopen zeg ik: “zo die kan naar de MAC”. Als we even later terug komen zit de zwerver te genieten van een flink broodje döner. Als hij me ziet houd hij het broodje omhoog en dankt me nogmaals.

In Turkije draait alles om fooi. Vooral de taxichauffeurs zijn er blij mee. Zo treffen we op een dag een heel oud mannetje. Ik raak met hem in gesprek althans, nadat ik mijn hele Turkse woordenschat op hem losgelaten heb (dat zijn er ongeveer 8) schakelen we over op de telefoon met ‘Google-translate’. Prima manier om de taalbarrière te overbruggen. De beste man is al met pensioen maar moet rond komen van 800 euro per maand. Dus rijdt hij nog in een taxi, zo’n 16 tot 18 uur per dag! Daarvoor krijgt hij 300 Turkse lira’s, omgerekend ongeveer 16 euro. We praten nog wat en als we op onze bestemming zijn geef ik de man 50 Turkse lira’s fooi. Nou vind ik kussen met oude mannetjes wat ver gaan maar als het aan de man had gelegen had hij het gedaan, zo dankbaar was hij. Zo kan het dus ook.

Wat er mis gegaan is met de eerste chauffeur weet ik niet…. misschien kwam het omdat hij in een Mercedes reed?

We hebben ze weer gehad, de gemeenteraadsverkiezingen van 2022. Het is altijd weer spannend, wordt het een landelijke partij, een combinatie van landelijk met lokaal of wordt het een lokale partij die er met de zegen vandoor gaat. Voor de landelijke partijen is de gemeenteraadsverkiezing vaak een peiling hoe ze er momenteel voor staan. Ik zie echter het verband niet want wat heeft Rutte nu met onze koopzondag te maken? Of met de Rijnweek? In mijn ogen slaat die vergelijking kant noch wal. Alsof de plaatselijke VVD zich zorgen maakt over onze torenhoge brandstofprijzen…

In Rhenen heeft zich een overduidelijke verschuiving voor gedaan met als resultaat dat de Staatskundig Gereformeerde Partij (SGP) nu verreweg de grootste is geworden met een toename van 2 zetels ten opzichte van de 3 van 2018. Een duidelijk verlies van 1 van de andere partijen is er niet echt maar Rhenen heeft de laatste jaren meer inwoners gekregen waardoor er meer zetels te verdelen zijn.

Toch denk ik dat bepaalde partijen het hebben laten zitten door verkeerde beslissingen. Het lijkt allemaal een beetje op achterkamertjes politiek waarbij de ene partij wel erg veel rekening heeft gehouden met het verkiezingsprogramma van de ander. Het gevolg is dat de kiezers die partij achtereenvolgens links hebben neer gelegd en voor een heel andere partij gekozen hebben waardoor de zetelverdeling meer oppervlakkig is geworden. Misschien was het toch handiger geweest als er meer naar onafhankelijke adviseurs geluisterd zou worden… voor zover die er zijn. Nu loop je als partij 4 jaar achter de feiten aan.

Persfotograaf, ik doe het spelletje inmiddels 25 jaar en heb zo ongeveer alles al wel eens voor de camera gehad. Van Sinterklaas, burgemeester, fietsenmaker, Koningin, Koning, kroegbaas, naakte vrouwen, brandweerman, politieagent, voetballer, raceauto en schaker…. alles al eens gezien.

Leuk nieuws, 1 april grappen, openingen van winkels, sluiting van winkels…. je kan het zo gek niet verzinnen of ik heb er wel een foto van. De leukste momenten zijn die in Ouwehands Dierenpark en dan bedoel ik niet die hele valse 1 april grap! De jonge ijsberen die voor het eerst naar buiten komen, de andere pas geboren dieren en niet te vergeten de panda’s. De aankomst van de panda’s op Schiphol, ik was erbij! Het kampioenschap van Candia’66, het bezoek aan circuits als Spa Francorchamps, TT-circuit, Nürburgring, Oschersleben, Zolder, Zandvoort, Silverstone en het veredelde fietspad van de Varsselring…. de pinnetjes op mijn reizen-landkaart zijn zeer divers.

Maar als allround persfotograaf kom je op je pad soms ook minder leuke dingen tegen. Ongevallen met ernstige afloop, branden waarbij het noodlot toeslaat en geweldsdelicten waarbij dodelijke slachtoffers vallen…. ook dat ligt vast  en niet alleen op film of gevoelige beeldchip. Sommige beelden staan voor altijd op het netvlies gebrand. Ernstige ongevallen, enorme branden en huilende agenten na een schietincident…. als ik mijn ogen sluit kan ik ze nog steeds zien.

Bijna op automatische piloot doe je dan je werk… zorgen dat de medemens op een nette manier kan zien wat de situatie werkelijk was. Je probeert beelden te maken die zonder tekst toch het hele verhaal vertellen. Met de grootst mogelijke zorg maak je de beelden en de bescherming van de slachtoffers is daarbij erg belangrijk. Nog ver voor de AVG zorgde ik ervoor dat door een buitenstaander onmogelijk vastgesteld kon worden wie een rol speelde in mijn berichten over ongevallen en branden.

Privacy-bescherming… wachten op het moment dat de persoon met zijn of haar rug naar je toe staat of wachten op het moment dat de hulpverlener zich over de brancard buigt om zich te bekommeren om een slachtoffer. Dat zijn de momenten waarop je een foto maakt. Geen gezichten die kunnen vertellen wie ze zijn. Hulpverleners volledig herkenbaar in beeld als spreekwoordelijke dankbetuiging voor hun tomeloze inzet. De sensatie is er voor mij al lang niet meer en de race om als eerste op de plek des onheils te zijn gaat al lang aan mij voorbij.

Toch brokkelt de “automatische piloot” stukje bij beetje af. Nog niet zo lang geleden ben ik geconfronteerd met een tweetal emails die mij verweten een harteloze, onbeschofte en gewetenloze foto-journalist te zijn die geen inlevingsvermogen bezat. Hoe ik het in mijn hoofd kon halen om foto’s van een ernstig ongeval te publiceren op inmiddels mijn eigen digitale krant. De inhoud van de 2 emails hebben mij een slapeloze nacht opgeleverd. Natuurlijk snap ik de emotie achter de mails. Er is immers bij een dergelijk ongeval met een zeer grote impact altijd wel iemand die dicht naast het slachtoffer staat en voor die persoon is het zien van beelden van dat ongeval erg confronterend. Maar in mijn beleving heeft iedere burger recht op een beeld dat de situatie op dat moment weer geeft. Dat deze foto’s voor naasten en familie dan niet leuk zijn snap ik als geen andere. Slechts 2 maanden later gebeurt er op precies hetzelfde punt een exact gelijk ongeval. Ik kon exact dezelfde foto’s maken. Ook hier raakte iemand zwaar gewond. De voorgenoemde emails zorgden er ineens voor dat ik mij bezwaard voelde om het nieuwsitem te publiceren. Nog maar net na de publicatie van het tweede ongeval ontving ik van een familielid het verzoek of ik foto’s wilde sturen omdat hij een beeld van de situatie wilde. Er viel een last van mijn schouders maar tegelijkertijd kwam daar een nieuwe. Ik kende de beller… dan komt het weer heel dichtbij.

Daags na het ongeval tref ik de beller weer. Hij bedankt mij nogmaals voor de foto’s. Het slachtoffer maakt het naar omstandigheden redelijk goed en hij toont mij een foto….. nu heb ik er vrede mee.