Look closer
11 november, het is weer St. Maarten. Om 18.35 ging dus de deurbel en ja hoor, zo’n 10 gouden keeltjes zongen een fijn liedje. Maar echt lekker klonk het niet met de heftige wind die om het huis huilt. Toch hebben ze allemaal een snoepje verdient want zeg nou zelf, met dit weer stuur je de hond de straat nog niet op. Hopelijk is het volgend jaar beter weer voor de kinderen (en de ouders ;-)).
De appel valt niet ver van de boom en als beide ouders iets met plaatjes maken hebben, kan je als dochter natuurlijk niet achter blijven. Om niet in het alledaagse te belanden zijn dochterlief en ik donderdag “even” naar Luxemburg gereden om daar een dagje “rond te hangen”. Het Müllerthal en het kasteel van Vianden lenen zich uitstekend om eens niet alledaagse foto’s te maken onder het motto: “alles op hand”. Knopjes drukken kan iedereen maar als het aankomt op fotograferen is feeling met sluitertijd en diafragma niet onbelangrijk. Licht meten en bepalen wat je wilt laten zien….., dochterlief heeft zich goed vermaakt…. en ik heb daar erg van genoten 😉
Halt, tot hier en niet verder… Geen beweging! 1 beweging en ik schiet! PANG, en daar zat ik… op mijn knieën gedwongen door een bijna onzichtbare “vijand” die mij alleen in de rug durft aan te vallen. Ik heb nog geprobeerd om verder te komen maar de pijn werd onverdraaglijk. Het lijkt wel een thriller en eigenlijk zou ik wel willen dat het zo was. Helaas betrof het hier een halfvolle emmer sop die voor mooi een metertje opgeschoven moest worden. Ik pakte hem dus opzij van mijzelf op en dat had ik beter niet kunnen doen. Naar mate de dag vorderde begon ik steeds krommer te lopen en uiteindelijk heb ik het poetsen maar opgegeven. Mijn Sacro-Iliacaal(SI) gewricht laat weer eens van zich horen of liever gezegd voelen. Poeh, morgen weer een dag…
Ik geef het direct toe, het was een beetje rustig hier. Mijn stukjes worden meestal vergezeld van foto’s maar wat moet ik nou als ik 8 dagen lang het bovenstaande zie als ik mijn ogen open doe terwijl ik met mijn luchtbedje op het heerlijke warme water van het zwembad dobber? Dan geniet ik dus even verder van mijn wel verdiende vakantie 😉
Samen met mijn kleine meisje grote meid ben ik 8 dagen lang in de watten gelegd op het zon-overgoten Mallorca. Het was er heerlijk vertoeven kan ik je zeggen. Kamers waren perfect, eten was super (ietsje aangekomen) en het zwembad liet niets te wensen over. Wat mij echter opviel was dat veel vrouwen tegenwoordig korte broeken dragen als ze gaan zwemmen. Dochterlief (12!!) had daar een passend antwoord op: “dan hoeven ze de bikini-lijn niet bij te houden papa”… Jaha, en daar zit je dan op je luchtbed…
Heren!, laten wij ons dit gebeuren? Ik in ieder geval niet want ik boek mijn vakantie volgend jaar in Brazilië 😉
Tsja, soms is het wat stil hier. Maar er gebeurt van alles hoor 😉 Zo ben ik vorige week op maandagochtend rond de klok van 08.30 op de fiets gestapt om als begeleiding mee te gaan op schoolkamp van dochterlief. Dat was wel even schrikken voor de fiets want die stond al 2 jaar doelloos in de tuin. Het onkruid kon haast geen afscheid nemen van de spaken. Na een klein opknapbeurtje was hij er weer verrassend klaar voor! Voor mij lag dat anders. Ik had dus ook 2 jaar geen fiets aangeraakt en er stonden mij 45 zware kilometers te wachten. Samen met 6 kids begon ik aan de zware tocht…
De fietstocht viel reuze mee al was ik wel bekaf en had ik een fikse zere reet. Het tempo lag moordend laag en daar word je ook moe van. De locatie voor het kamp was erg leuk, we verbleven in een aantal chaletjes in het bos. Kampvuurtje erbij en het thema oertijd maakte het verhaaltje meer dan compleet. Op enkele ongeregeldheden na is het kamp super verlopen en gelukkig hoefde we de terugreis niet te fietsen maar konden we lekker relaxed met de bus. Woensdagmiddag was het hele spulletje weer veilig thuis.
Ik heb de woensdagavond en de donderdag echter wel nodig gehad om een beetje bij te komen want een momentje voor jezelf heb je tijdens zo’n kamp alleen als de kids op bed liggen ( en liefst nog slapen ook 😉 ).
Vrijdag begon voor mij weer gewoon een werkweek en stond de wekker weer op 05.10. Na de krantenboer gegroet te hebben begaf ik mij weer naar de betalende baas. Nadat ik daar om 14.30 wegreed kwam ook ineens mijn pager tot leven met de melding van een ongeval met beknelling in Ede. Ik had echter mijn spullen thuis staan dus moest ik via Rhenen naar Ede.
Helaas betrof het een best zwaar ongeval en dus werd ik op afstand gehouden. Op zich heb ik daar geen problemen mee, in overleg is alles mogelijk. Het duurde alleen een beetje erg lang voordat er weer overleg was, mij een beetje te lang eigenlijk. Dat hebben ze geweten… 😉
Mijn dochter (ik mag geen kleine meisje meer zeggen) staat op het punt om de volgende carrière-stap in haar leven te gaan zetten. Ze is inmiddels begonnen aan het laatste jaartje basisschool en daarbij hoort het nemen van een beslissing die voor de rest van het leven bepalend zal zijn, het voortgezet onderwijs. Wat gaat het worden MAVO?, HAVO?, VWO? Het CITO-advies luidt voor als nog HAVO-VWO en dus komt volgende “probleem” om de hoek kijken, het vinden van een passende school. Ook al kan je nog zo goed leren, als de school niet die uitstraling heeft waardoor je er met veel plezier naartoe gaat kan dit nadelige gevolgen hebben op de prestaties en het halen van het wel begeerde papiertje.
De scholen zijn hier momenteel in de ban van de “open dagen” en als eerste stond voor ons het Rembrandt College in Veenendaal op het programma. Op zich een hele leuke school met een jonge- en moderne uitstraling, vakkenpakketten als op iedere andere school maar met wat creatieve toevoegingen, we weten allemaal nog wie Rembrandt was dus wat die toevoegingen waren spreekt voor zich. Ieder vak werd gepresenteerd door de leraar die het gaf. Geen saaie stof maar leuke opdrachtjes stonden ons te wachten en zo belanden we in het wiskunde-lokaal alwaar wat behendigheidspelletjes op een tafel lagen. Het voorgaande team verontschuldigde zich met de mededeling dat ze twee uur bezig waren geweest maar met het klamme zweet in de handen en zwaar in de stress het stokje met een bolletje, 2 touwtjes en 3 ringetjes graag over wilde geven. Het was de bedoeling om 1 van de ringen los te krijgen van de rest, uiteraard zonder schaar. Een snelle blik, kabeltje klik/klak en binnen 30 seconden lag de ring los op tafel en dan heb ik hem niet eens “thuis zelf ook”. Wij keken elkaar aan en schoten met z’n allen in de lach, de toon was gezet.
Van klasgenoten kregen we te horen dat er in het scheikunde-lokaal ook leuke proefjes gedaan konden worden. Eén ervan was het verzilveren van een reageerbuis, een proces dat ik nog niet zo lang geleden ook op Discovery-channel gezien had en mij dus bekend voor kwam. Zelf ben ik niet zo’n ster in scheikunde en heb ooit met de hakken over de sloot een diploma gehaald waarbij scheikunde een onderdeel en voor mij dus een groot struikelblok was. De leraar wilde ons wel even te woord staan en uiteraard was mijn ervaring een onderwerp van gesprek. Er werd hartelijk om gelachen om de chemische verbindingen die mij nog in het geheugen stonden. H2O, H2O2, H2SO4 en H2S zijn de dingen waar ik nu nog wel eens mee te maken heb en dus was bij mij de chemie nog niet helemaal versleten. Toch kreeg ik de leraar op de knieën met het noemen van mijn laatst bekende “verbinding”, H3N2… Piekerend liep de man door het lokaal, je zag hem denken…. wat kan het zijn. Ik heb hem maar uit zijn lijden verlost met de woorden dat ik griep had gehad… Tsja, het was geen biologie-mannetje denk ik.
Na een eenzame opsluiting van misschien wel enkele maanden zou vandaag dan eindelijk ook mijn kerstboom het daglicht mogen aanschouwen want jaja, dit jaar is gekozen voor een milieu-vriendelijke en bosbesparende uitvoering van de groene sfeermaker die menig huishouden voorziet van de nodige feestelijke uitstraling. Maar dat deze uitvoering menig huishouden tot wanhoop kan drijven zou mij ook niet verbazen. Het is nu eenmaal niet een kwestie van “even een boompje plaatsen”. Nee, dat had ik dus even verkeerd ingeschat.
Terwijl Nederland nog in de ban is van “het woord van 2008”, heb ik reeds de absolute topper van 2009 bedacht. Met maar liefst 1024 takjes recht te trekken, voelde ik mezelf een ware “Bomofiel” of wel iemand die iets met kleine takjes doet. Ik zie de vermelding al in de Dikke van Dalen staan:
bo-mo-fiel de; m -en; bomofieletje ; iemand die aan kleine takjes van bomen trekt.
Iedereen die denkt snel klaar te zijn met een kunstboom heeft het mis. Daar ben je dus helemaal niet snel klaar mee. Ook een kunstboom verliest “naalden” en het richten van de takken vergt toch echt enig technisch- en vooral ruimtelijk inzicht. Het lijkt immers nergens op als je vanaf opzij dwars door de boom kan kijken. Het plaatsen van de boom heeft dus al ruim 2 uur in beslag genomen.
Nadat de boom door de baletage-commissie was goedgekeurd was het tijd voor de lampjes. De blauwe lampjes van de Praxis hebben inmiddels een andere bestemming gekregen, in het trapportaal die van onder tot boven nu verlicht is op een manier waarop de polderbaan van Schiphol nog jaloers zou zijn. Tijdens mijn zoektocht naar de juiste dozen vond ik een doos met een geheel gouden aankleding en dus vielen de blauwe lampjes sowieso af. Inmiddels had ik hulp gekregen van mijn lieftallige dochter Sophie en samen hebben we de boom volgegooid met alles wat er ook maar in kon. De onderste 2 lagen van de boom heb ik bij voorbaat maar gevuld met kunst(stof) kerstballen want ik ben bang dat Bengel zijn naam de aankomende 2 weken nog wel een keer eer aan zal doen. Terug kijkend op de gehele operatie kan ik zeggen dat deze naar tevredenheid is verlopen en het resultaat mag er zijn. En ook al is het een kunstboom, de komende kerst kan naar ieders tevredenheid gevierd worden.
Ik heb vandaag de boel maar weer eens op de kop gegooid. De kerstboom staat te schreeuwen onder aan de trap en ik raakte een beetje uitgekeken op de huidige opstelling van mijn meubels. Toen ik pas in dit huis woonde stonden de meubels ook al zoals ze nu staan echter had de buurman daar wat problemen mee. Die stond namelijk al 5 minuten na de eerste soundcheck met mijn nieuwe stereo-installatie aan de deur om te vragen of het wat zachter kon. Euhm buurman, hij staat op zijn zachtst…. “De kopjes trillen uit de kast”, benadrukte de buurman. Op aandringen van de buurman heb ik toen de boedel gespiegeld en het vreemde is dat de andere buren nooit een geluidje hebben gehoord en ik kan je zeggen dat de stereo heel hard gestaan heeft.
Nu is de buurman verhuisd en dus probeer ik het nog maar een keer. Een hele klus kan ik je zeggen want de kabels moeten weer veranderd worden en er ligt toch wel het 1 en ander onder de banken waar de stofzuiger normaal niet komt. Zo kwam ik een halve Bengel tegen en een zestal -in ver gaande staat van ontbinding zijnde- “muizen”. Deze waren er in korte tijd door Bengel onder gewerkt. Die heeft nu dus ook weer wat om mee te spelen. Nu maar hopen dat de buren enigszins slecht-horend zijn 😉
