Foto-VUT

Enkele weken geleden heb ik besloten om het vooral wat rustiger aan te doen. Na een glans-carrière van ruim 29 jaar in de fotografie (naast 36 jaar vast dienstverband in de ploegendienst in de papierindustrie) is het mooi geweest en hang ik mijn camera’s aan de wilgen.

Het is een bewogen tijd geweest met ontzettend veel goed en minder goede herinneringen. Werkelijk alles heb ik door het oculair van mijn camera gezien. Winst en verlies, geboorte en dood, opening en sluiting, dammen/schaken en auto/motorsport, schrille contrasten in alle opzichten.

Maar de wereld in de persfotografie is veranderd. De mobiele telefoons winnen het qua snelheid steeds meer en als Landelijke Politie Perskaart-houder ben je al lang niet meer bijzonder. De AVG-wetgeving maakt het er al fotograaf van hard nieuws ook al niet leuker op nu het doorgeven van adressen via P2000 ook steeds schaarser wordt. Ook kom je al snel in de problemen als je mensen n het openbaar fotografeert en in nieuws publiceert.

Nee, mijn tijd zit er op. De fotocamera’s hangen uiteraard al lang niet meer aan de wilgen. Ze komen nu alleen nog voor leuke dingen uit de tas. Zo heb ik sinds jaren weer een abonnement voor Ouwehand. 1 of 2 keer in de week beestjes kijken en klikken…. zonder de druk om te moeten presteren. Op verzoek zal ik ook nog wel eens wat voor verenigingen doen maar dan zonder druk en met een biertje voor de dorst. Wel houd ik me nu het recht voor om ook nee te kunnen zeggen, iets wat ik de afgelopen jaren maar weinig deed.

De komende tijd zal ik hier wat van mijn nieuws-ervaringen met jullie delen. Stay tuned for more!

Tik tik tik tik

Het zit niet altijd mee in het leven en zo hebben we dus altijd wel wat. Dat kan variëren van een een gestoten teen, gebroken vinger tot een ontstoken blinde darm en soms nog erger. Ik ging zo’n 5 jaar geleden voor 1 van de hoofdprijzen nl. een nieuwe hartklep. Het was voor velen even schrikken maar het is goed gekomen en met een levensduur van de klep van 50 jaar…. oud worden doen we er wel mee.

APK
Eens per jaar mag ik voor controle naar het ziekenhuis. Ik mag dan op visite bij Marie Claire van Dijk – le Cocq d’Armandville, thans cardioloog aan het Gelderse Vallei Ziekenhuis in Ede. Ieder jaar gaat daar een klein onderzoekje aan vooraf. Sowieso wordt dan de bloeddruk gemeten maar het ene jaar maken ze een echo van mijn hart en het andere jaar een ECG. Na de onderzoekjes schuif ik m’n benen even onder de tafel bij Marie Claire en bespreken we het afgelopen jaar in vogelvlucht. “Hoe gaat het? Ja, het gaat prima! Oké, tot volgend jaar!”, soms kan dat heel kort maar dat gaat niet altijd zo.

ECG
Dit jaar kreeg ik een ECG. Niets bijzonder op te zien en zoals altijd was Marie er weer snel klaar mee….. dacht ze. Dit keer had ik mijn eigen ECG meegebracht. 1 van de legio mogelijkheden van een iWatch…. je kan zelf een ECG maken. De ECG hierboven heb ik gemaakt terwijl ik op bed lag. Nee, niks spannends, gewoon geheel ontspannen op mijn linker zij. En precies die houding kan bij sommigen van ons er voor zorgen dat het hart een huppeltje maakt. Voor de goede orde: de kleine piek is een gewone hartslag en de grote slinger is dat niet….. Als je op je rechter zij gaat liggen is het vaak al verdwenen. Toch wilde ik hiervan met mijne weten en dus legde ik de ECG voor aan Marie.

Bougies
Wat blijkt, ons hart is voorzien van meerdere zenuwen die het hart prikkelen om de pomp-actie te doen zoals op bovenstaande schets te zien is. Boven in het hart zit de hoofd-bougie en die stimuleert het hart tussen de 60 en 100x per minuut. De verschillende zenuwen hebben ook een eigen ritme en nemen af in frequentie tot de laatste die 30 slagen per minuut genereert. Mocht de hoofd-bougie er mee stoppen dan gaat de bougie met 50 slagen per minuut verder en dit gaat net zo ver tot er geen bougies meer zijn. Dus als de 30 slagen-per-minuut-bougie er mee stopt gaat het niet helemaal goed met je.

Huppeltje
De zwarte dikke streep onder de letters LK is mijn nieuwe hartklep. Het plaatsen daarvan is niet alleen voor mij maar ook voor mijn hart een flinke ingreep geweest. Ergens zelfs zo flink dat 1 van mijn reserve bougies nu af en toe al bij springt als dat niet nodig is. Die extra slag voelt erg vreemd maar kan niet zoveel kwaad. “Zie het als extra service”, was de boodschap.

Tikken, en wat als hij het niet meer doet?
Uiteraard is het voor een ieder van ons van belang dat het hart blijft tikken. 1 van de bijkomstigheden van mijn nieuwe hartklep is dat je hem echt hoort tikken. Als je dichtbij luistert hoor je daadwerkelijk de metaalachtige tik. Ik ben sinds mijn operatie ook onder controle bij de Trombosedienst. Om te voorkomen dat er zich stolsels afzetten op de klep moet mijn anti-stollingswaarde wat hoger liggen dan die van de gemiddelde mens zodat de klep netjes “schoon” blijft. Marie had nog wel een tip: “als je het tikken niet meer hoort dan kan je beter even bellen”. Het klinkt als een rare tip maar voor mij zou het kunnen betekenen dat er afzettingen op mijn klep zitten en dan sluit hij niet meer goed af…. Iets waar de oude klep ook al last van had en sommigen van ons weten maar al te goed wat er dan gebeurt…

Al met al gewoon weer een geruststellende ontmoeting en we nemen weer afscheid voor een jaar…. Dag Marie Claire van Dijk – le Cocq d’Armandville!

Bewustwording

Afgelopen zondag heb ik op verzoek van een goede vriendin (al zo’n 29 jaar lang) een aantal foto’s gemaakt van een beurs die zij georganiseerd heeft. De “VoorAltijdBeurs” in het Archeon stond in het teken van de dood. Op het eerste gezicht lijkt het een triest onderwerp echter was het alles behalve triest. De doorsnee Nederlander denk bij de dood al gauw aan begraven of cremeren, kist, muziek, bloemen (of juist niet) en oprotkoffie met een droge plak cake. In 99% van de gevallen gaat het dan ook precies zoals hiervoor omschreven. Dit is deels te wijten aan het feit dat een dergelijke gebeurtenis pas georganiseerd wordt als er daadwerkelijk een naaste is weggevallen. Verdriet heeft dan de boventoon en het nemen van ingrijpende beslissingen heeft dan niet de volledige aandacht.

De VoorAltijdBeurs was dan ook bedoelt voor mensen die nu al bezig zijn met het overlijden van later. Want 1 ding is echt zeker in ons leven, we gaan echt allemaal een keer dood. Nu is dat voor mij echt niet iets waar ik dagelijks mee bezig ben maar toch is het iets waar je zeker wel van te voren over na zou moeten denken. Ik heb in ieder geval nooit geweten dat er zoveel meer is dan een begrafenis of crematie alleen en dat je dat soort dingen beter kan regelen vóór het te laat is. Ik ga (en kan) niet alles omschrijven wat ik er gezien heb. Mocht je interesse hebben dan verwijs ik je naar de website van Edith van den Broek, www.voor-altijd.nl, en bestel vooral haar laatste boek “Voor Altijd…”.

Mijn droom

Als mijn laatste droom de herinneringen vertegenwoordigd die nooit meer werkelijkheid zullen worden, wil ik nooit meer wakker worden en voor altijd blijven dromen.