Ik was nog aan het werk toen ik van Marc een sms kreeg, “vanavond een rondje rijden?”. Ach dat is altijd gezellig dus waarom niet, hij zou mij om 22.30 uur oppikken. Onderweg naar mijn huis belde hij vanuit de auto op om te zeggen dat ik mijn statief ook moest pakken, er was noodweer op komst en daar wilde hij wat mee gaan doen. Een snelle blik op buienradar.nl leerde ons dat we een heel eind naar het westen moesten voor het betere slechte weer dus zetten we koers richting Utrecht. Ik wist uit ervaring dat het rondom Woerden nog wel eens flink kon donderen en de radar-beelden bevestigden mijn vermoeden. Voorbij Utrecht begon de hemel her en der al aardig verlicht te raken en zo begon het hart van Marc ook sneller te kloppen. Haast met schaamrood op de kaken bekende Marc mij dat hij doodsbang is voor onweer.
Om zijn angst enigszins te overwinnen wilde hij er foto’s van maken. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het erg dapper van hem vond. Inmiddels zijn we de N11 tussen Bodegraven en Leiden op gereden en na enkele kilometers waren de schichten toch wel erg duidelijk zichtbaar. We besloten “op veilige afstand” de auto op een parkeerplaats te zetten maar blijkbaar waren wij niet de enige die op dat idee gekomen waren. We moesten dus nog even verder rijden en zo kwamen we dus ook dichter bij het storingsfont dat over de Randstad trok. Nadat we uiteindelijk een plekje gevonden hadden duurde het nog verdacht lang voordat Marc uit de auto stapte. Ik had inmiddels alles in paraatheid gebracht om de eerste bliksem vast te leggen toen Marc pas naar buiten kwam. Verder dan de achterklep kwam hij echter niet. Voorzicht en zeker wel binnen het bereik van de auto zette ook hij zijn statief op en begon wat te schieten. Inmiddels had ik de eerste voltreffer al hetgeen ook niet zo moeilijk was want waar je ook keek, bliksemschichten waren overal rondom ons heen.
Zonder dat we het echter in de gaten hadden sloten de buien zich als een val rondom ons heen en naar mate de tijd vorderde kwamen de bliksems dichterbij. Marc gaf het op maar ik wilde nog wel even blijven staan. Zolang er meer dan 3 seconden tussen bliksem en knal zitten is er niks aan het handje. Enkele minuten later klonk uit de auto toch het vriendelijke edoch dringende verzoek of ik toch niet maar alvast in de auto wilde komen zitten. Om Marc uit zijn lijden te verlossen ben ik maar op het verzoek in gegaan. Dat was echter geen minuut te vroeg want toen ik weer naast hem in de auto zat barstte de hel los. De ruitenwissers konden de grote hoeveelheid regen niet meer aan en de straten kwamen al een beetje blank te staan. Marc greep de eerste de beste gelegenheid aan om zijn auto weer met de neus richting Utrecht te krijgen maar hij was te laat. Rond om ons heen sloeg de ene na de andere bliksem in de aarde. We kregen de kans niet meer om de seconden te tellen, zo dichtbij sloeg de bliksem in. Helaas voor Marc regende het zo hard dat het zicht haast nihil was anders weet ik zeker dat hij 160 km/h gereden zou hebben. Inmiddels zijn we weer thuis en op de buienradar schuift een onheilspellende wolkenpartij richting de Utrechtse Heuvelrug, slaap lekker Marc 😉
jajajaja, nadat ik mijn broek heb leeggehaald en toch een redelijk rustige nacht had( pillen doen wonderen) heb ik aanschouwd wat voor enorm noodweer onze kant op kwam, of het heeft ons op een haar na gemist of ik heb geslapen
Het zijn superfoto’s peet, daar heb ik wel wat angst voor over en ik zal het een volgende keer weer doen..
Ik denk dat je goed geslapen hebt want hij is hier goed over gekomen 😉