Mijn “gewone leventje” begint weer een beetje vaste vormen aan te nemen. De afgelopen 3 maanden heb ik een project gehad waarvoor ik in de dagdienst was ingedeeld. Als ploegendienst het grootste deel van je leven heeft beheerst, is dat wel even een omschakeling.
Mensen in de dagdienst zeggen vaak dat ploegendienst een aanslag op je privé-leven pleegt, als je 20 jaar ploegendienst gewend bent kan ik je zeggen dat de dagdienst hetzelfde doet. Nu leef ik dus een single huishouden wat betekend dat alle huishoudelijke beslommeringen op mijn schouders rusten. Boodschappen doen, eten koken, stofzuigen, afstoffen, wassen, drogen, afstoffen en zo kan ik nog wel even doorgaan. In de dagdienst komt dit dus allemaal na werktijd nog even op je af. Voordat de meelezende dames nu hun tanden in het toetsenbord gaan zetten wil ik even zeggen dat het allemaal niet per definitie de taak van de vrouw des huizes is maar het is altijd handig als de taken een beetje verdeeld zijn.
Vandaag stond in het teken van de eerste ochtenddienst sinds 1 november. Om 05.10 uur vroeg ik me toch echt af welke mafkees de wekker op dat onmenselijke tijdstip had gezet. Met een ferme klap legde ik de schreeuwer het zwijgen op. Iets minder dan 10 minuten later bedacht ik me ineens dat ik vroege dienst had. Ik was dus echt compleet van de wereld op het moment dat de wekker af liep. Ik ben normaal al geen ochtendmens maar deze morgen was echt vreselijk. Een bankoverval (aan de binnenkant van mijn ogen) was dan ook een logische stap toen ik thuis kwam.
Nu is het tijd voor een bakkie op de bank. Afgezien van het vroege opstaan en de huishoudelijke klusjes is het nu weer tijd voor ontspanning, al zit ik met wat vreemde gevoelens. Hier en daar kriebelt wat. Er klieren wat klieren in mijn keel, en ik heb een vreemd gevoel in mijn buik. Zou het een griepje zijn of….