AE 05-01 en 02

Voor de 3e achtereenvolgende nacht waren Marc en ik in Culemborg. Niet omdat we sensatie-belust zijn maar omdat we van mening zijn dat de rest van Nederland het ongecensureerde recht heeft om te weten wat er werkelijk gebeurt. De berichtgeving vanuit de gemeente en de overheid wordt naar onze bescheiden mening sterk gebagatelliseerd want de situatie wordt pas echt duidelijk als je het met eigen ogen ziet, zoals wij zondag zelf gedaan hebben. Ik heb 1 van de stenen gezien die door een ruit gegooid is en ik kan je zeggen dat het geen kleintje was.

De noodverordening en het samenscholingverbod lijken echter hun vruchten af te werpen want het was rustig in de straten. Afgelopen nacht bleven niet alleen de mensen weg, toen wij aankwamen leek het ook wel alsof de politiemacht een dagje oversloeg. Was er op maandagavond nog meer politie op de been dan bij een klassieker Ajax – Feyenoord, gisteren avond was er opvallend weinig blauw om straat. Er heerste een relaxed sfeertje onder de dienders en er was zelfs tijd voor een bak koffie en een praatje.

Zo raakten Marc en ik in gesprek met een tweetal dienders die uit onze eigen regio kwamen en als ME ingezet waren in Culemborg. Voor de beeldvorming, zelfs met een dikke jas, muts tot over de oren, mijn nieuwe Falke handschoenen (die de test ook niet echt doorstaan) en Timberland schoenen kan ik je verzekeren dat je op straat binnen een halfuur de keiharde vorm van ijsklontje aan begint te nemen. Het was een leuk en leerzaam gesprek en altijd handig om wat inside informatie in te winnen. Eén van de dienders had echter een heel andere blik op de zaak. Na het uitwisselen van wat bekende namen over en weer uit de regio vroeg hij mij uit hoeveel mensen mijn team bestond. Ik wees naar Marc en zei niets vermoedend en gekscherend dat wij een team vormden en wij samen altijd op pad gingen. “Is dat niet een beetje weinig voor een AE”?, vroeg de agent. Niets vermoedend zei ik nog “Nee hoor”. Marc nam ineens opvallend afstand van het gesprek. Ik stond op het punt om te vragen wat de agent met AE bedoelde toen het kwartje viel. De agent in kwestie zag ons aan voor een Arrestatie Eenheid! Ik moest heel erg veel moeite doen om niet in een gigantische lachbui uit te barsten. Het gesprek werd ineens een stuk oppervlakkiger nadat ik hem vertelde dat wij persfotografen waren. Ik denk dat de diender in kwestie zich wel een beetje lullig gevoeld heeft omdat hij dingen vertelde die wij eigenlijk maar beter niet konden weten. De rest van de avond bleef het rustig in de wijk. AE 05-01 en 02 hebben nog lang na gelachen om het voorvalletje 😉