Mijn dochter (ik mag geen kleine meisje meer zeggen) staat op het punt om de volgende carrière-stap in haar leven te gaan zetten. Ze is inmiddels begonnen aan het laatste jaartje basisschool en daarbij hoort het nemen van een beslissing die voor de rest van het leven bepalend zal zijn, het voortgezet onderwijs. Wat gaat het worden MAVO?, HAVO?, VWO? Het CITO-advies luidt voor als nog HAVO-VWO en dus komt volgende “probleem” om de hoek kijken, het vinden van een passende school. Ook al kan je nog zo goed leren, als de school niet die uitstraling heeft waardoor je er met veel plezier naartoe gaat kan dit nadelige gevolgen hebben op de prestaties en het halen van het wel begeerde papiertje.
De scholen zijn hier momenteel in de ban van de “open dagen” en als eerste stond voor ons het Rembrandt College in Veenendaal op het programma. Op zich een hele leuke school met een jonge- en moderne uitstraling, vakkenpakketten als op iedere andere school maar met wat creatieve toevoegingen, we weten allemaal nog wie Rembrandt was dus wat die toevoegingen waren spreekt voor zich. Ieder vak werd gepresenteerd door de leraar die het gaf. Geen saaie stof maar leuke opdrachtjes stonden ons te wachten en zo belanden we in het wiskunde-lokaal alwaar wat behendigheidspelletjes op een tafel lagen. Het voorgaande team verontschuldigde zich met de mededeling dat ze twee uur bezig waren geweest maar met het klamme zweet in de handen en zwaar in de stress het stokje met een bolletje, 2 touwtjes en 3 ringetjes graag over wilde geven. Het was de bedoeling om 1 van de ringen los te krijgen van de rest, uiteraard zonder schaar. Een snelle blik, kabeltje klik/klak en binnen 30 seconden lag de ring los op tafel en dan heb ik hem niet eens “thuis zelf ook”. Wij keken elkaar aan en schoten met z’n allen in de lach, de toon was gezet.
Van klasgenoten kregen we te horen dat er in het scheikunde-lokaal ook leuke proefjes gedaan konden worden. Eén ervan was het verzilveren van een reageerbuis, een proces dat ik nog niet zo lang geleden ook op Discovery-channel gezien had en mij dus bekend voor kwam. Zelf ben ik niet zo’n ster in scheikunde en heb ooit met de hakken over de sloot een diploma gehaald waarbij scheikunde een onderdeel en voor mij dus een groot struikelblok was. De leraar wilde ons wel even te woord staan en uiteraard was mijn ervaring een onderwerp van gesprek. Er werd hartelijk om gelachen om de chemische verbindingen die mij nog in het geheugen stonden. H2O, H2O2, H2SO4 en H2S zijn de dingen waar ik nu nog wel eens mee te maken heb en dus was bij mij de chemie nog niet helemaal versleten. Toch kreeg ik de leraar op de knieën met het noemen van mijn laatst bekende “verbinding”, H3N2… Piekerend liep de man door het lokaal, je zag hem denken…. wat kan het zijn. Ik heb hem maar uit zijn lijden verlost met de woorden dat ik griep had gehad… Tsja, het was geen biologie-mannetje denk ik.