Kansloos

Het was weer eens tijd voor een “short break” en vol goede moed boekte mijn vriendinnetje een snoepreisje richting de zon. De foto’s en de beoordelingen op zoover.nl waren best oké dus Ipanema Park in ‘S Arenal was “the place to be”.

Met slechts 1 volle koffer kleding vertrokken wij donderdagochtend richting vliegveld Weeze, hier vandaan echt een peulenschilletje! Het was best koud maar de gedachte dat we binnen 2 uur lekker in de zon zouden lopen maakte dat wel weer goed.

Een taxi bracht ons naar ons hotel en niet veel later stonden we in het restaurant van het hotel, althans… wat er voor door moest gaan. Een recht toe/recht aan zaaltje met wat presentatie-eilanden, een drankhoekje en een uitzicht van niks en dat was het dan. Nou jah, de aankleding doet mij er niet zoveel toe als het eten maar goed is… en veel. Nou, dat viel dus heel erg tegen want wat er stond was al niet veel en nog koud ook… Nu waren wij wat aan de late kant en dus namen we genoegen met de wetenschap dat het overgrote deel van het eten al op was. Een snelle selectie van een paar stukken vlees en slappe friet (de witte bonen in tomatensous negerend), een flesje wijn en cola en dat was het dan. Niet echt je van het maar goed. In de bar viel ons op dat “all inclusive drinks” maar tot 23:00 uur geserveerd werden. Gezien het tijdstip waarop wij daar binnen wandelden was dat een kleine domper maar we gingen er voor. De Mojito’s smaakte prima en ach je hebt vakantie dus die laatste 4 betalen we gewoon zelf.

Bedtijd! De kamers waren op het eerste gezicht best goed. De bedden zagen er uit als box-springs dus dat beloofde een prima nachtrust. Helaas, het waren veel springs en weinig box met als resultaat dat we de volgende ochtend wakker werden met afdrukken van spiraalveren over ons lichaam… Als je een waterbed gewend bent is dat echt een afknapper kan ik je zeggen. Doe daar hele meutes jongeren bij die ’s morgens om 07:00 uur lallend en schreeuwend door de straten en gangen van het hotel zwalken bij en je hebt een hele slechte nachtrust!

Honger! Ontbijten dus…of? Zie ik daar nu dezelfde witte bonen in tomatensous als gisteravond? Met slechts 1 koffiemachine waarvan de snelheid lijkt op een nog groeiende koffiebonenplant is het achteraan sluiten geblazen en worden de geroosterde sneetjes brood weer langzaam koud. De bak met roer-bak-ei zag er onsmakelijk en vooral waterig uit en de worstjes konden wel wat stijfheid gebruiken. De kaas zag er nog het meest betrouwbaar uit. Nee, dan kan je wat zeggen van Van Der Valk maar daar eet ik toch 100x lekkerder.

Op naar het strand. Strand is strand en met een buitentemperatuur boven de 30 graden had ik het wel te doen met alle thuisblijvers. Hoeveel millimeter was het ook al weer?

Rondom licht aangebakken keerden we terug naar de hotelkamer voor een verfrissende douche… maar eerst nog even een mojito… en nog 1. Een verfrissende douche werd het in ieder geval want het water had dezelfde temperatuur als de regen in Nederland. Daar word ik dus helemaal niet vrolijk van en mijn vriendin al evenmin. De vriendelijke ja-knikker achter de receptie sprak gebrekkig Engels en ik weiger Duits te spreken maar hij snapte het probleem. Volgens hem had ik het probleem voor 16:00 uur moeten melden want dan was er nog een technisch mannetje die het probleem op had kunnen lossen. Nu was het te laat. Nou, volgens mij was er helemaal niks mis met onze kraan maar was gewoon het warme water op…

Dineren! Tsja, dat dachten wij dus. Nu waren we wel op tijd en er lag dus genoeg in de bakken… Zie ik daar witte bonen in tomatensous? Heerlijk!, rollade, sla, gebakken aardappetjes en nog wat rouwkost… met een mooi bordje vol zochten wij een tafeltje. De airco was voor ons echter een beetje te veel van het goede want ik had het kippenvel-gevoel van de douche nog over me heen. Na 3 tafeltjes zaten we eindelijk een beetje uit de wind. De wind die er inmiddels voor gezorgd had dat alles op mijn bord wel erg koud was geworden. Een kleine check leerde mij dat het vlees in de bakken al steenkoud was terwijl het wel warm had moeten zijn. Demonstratief schoof ik het bord van me af, net op het moment dat de “tafeldames” een andere tafel aan het afruimen waren. Ik pakte een nieuw bord en ging voor een nieuwe schaal vlees. Dit was ook koud en al pruttelend liep ik naar een “tafeldame”. Die was zo vriendelijk om het geheel even in de magnetron te plaatsen. Maar eigenlijk hadden we al gegeten en gedronken. Na 3 hapjes verruilden we het restaurant voor de bar en bestelden de volgende mojito.

Hik, bedtijd! Met een badhanddoek  op bed probeerden we te voorkomen dat we de volgende dag voor lul zouden lopen in onze zwemkleding en zo eindigt dag 2. Dag 3 begint eigenlijk net als dag 2 als er om 06:30 uur een hele kudde kuilengravende oosterburen over de gang trekt. Ook goedemorgen!

“Uitgeslapen”…  dus niet, maar toch beginnen we dag 3 weer met een ontbijt. Zie ik daar een witte boon uit de tomatensous over de rand van de bak kruipen? Het wordt wat eentonig. Het strand was wederom erg fijn en goed verkleurd haasten we ons naar het hotel om niet weer een koude douche te krijgen. Heerlijk gedoucht besluiten we om de laatste avond maar in het dorpje wat te gaan eten uit angst voor een “witte bonen in tomatensous syndroom”. Het restaurant “Wild West” heeft ons wel een heerlijke maaltijd voor geschoteld en met een volle buik lopen we terug naar het hotel. Aan de receptionist vragen we of we een taxi moeten regelen voor de rit naar de luchthaven maar dat was niet nodig. “Die is er binnen een minuut”, zegt hij. De attente man vraagt ons of wij met een telefoontje gewekt willen worden, dat leek ons wel handig want de mojito riep…

Wakker?… ja, maar niet van de telefoon. We waren er samen wel uit dat men ons in dit hotel nooit meer terug zou zien. Wat een kansloze bedoeling daar. De reis verliep weer voorspoedig en ook al wisten we dat het weer in Nederland niet top was, we waren blij met het zien van onze eigen keuken, woonkamer en vooral het bed! Op het hotel na was de “short brake” prima geslaagd!